W: Świdnickie Studia Teologiczne, Rok XVII (2020), s. 23-34
Streszczenie
Arthur Schopenhauer znalazł esencję bytu ludzkiego, a następnie całej rzeczywistości w nieustannym, nieskrępowanym żadnym myśleniem chceniu (woli). Na każdym poziomie uprzedmiotowienia tak rozumianej woli i pomiędzy tymi poziomami (w świecie fenomenów) panuje niezgoda. Wszystkie bowiem indywidualne byty walczą o to, by zawłaszczyć dla siebie jak najwięcej przestrzeni, czasu i materii. Szczególnie ludzkie życie jest nieustannym konfliktem generującym dodatkowe cierpienie. Tak więc niby upiory otaczają nas różnego rodzaju obawy, troski i nieszczęścia, a pomyślność jest w zasadzie tylko chwilowa.
Jednakowoż myśliciel nie wątpi w możliwość zmiany tego opłakanego stanu rzeczy. Chociaż na pewien czas może go złagodzić zajęcie kontemplacyjnego stanowiska wobec świata i sztuki. Natomiast gruntownego wyzwolenia dokonać może zupełne przełamanie woli życia, a do tego prowadzi jedynie prawdziwe i silne współczucie dla wszystkiego, co żyje i cierpi.
Słowa kluczowe:
woluntaryzm, pesymizm, konflikt, cierpienie, czyste doznania estetyczne, współczucie.